Ożywienie biżuterii: styl archeologiczny

Odrodzenie zawsze ma miejsce w świecie biżuterii, ale archeologiczne odrodzenie miało swój rozkwit w drugiej połowie XIX wieku, kiedy to w całej Europie wykopywane były wszelkiego rodzaju skarby. Okres ten był bardzo ważny dla rzemiosła i złotnictwa, ale równie interesujący jest sposób, w jaki ten wyrafinowany styl wpisywał się w ówczesną modę.

Wiktoriańskie kobiety to spiętrzały. Z tymi wszystkimi warstwami ubrania miały więcej miejsc do przymocowania i obłożenia rzeczy niż my dzisiaj - włącznie z ich misternie upiętymi i ułożonymi włosami.

Kilka obrazów w przeszłości jest teraźniejszością: Biżuteria renesansowa (w Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie do 19 sierpnia) pokazuje sposób noszenia biżuterii renesansowej, przynajmniej przez czeski tłum. "Bocca Baciata (Lips That Have Been Kissed)", przedrafaelicki portret namalowany przez Dantego Gabriela Rosettiego w 1859 roku, pokazuje jego ulubioną modelkę noszącą rewivalistyczny złoty naszyjnik i kolczyki, a także to, co wydaje się być trzecim kolczykiem przyczepionym do jej obfitych zamków. Czytałem, że Rosetti sam zbierał biżuterię rewivalistyczną, co tłumaczy cześć, z jaką ją malował.

"To nie był tylko ruch, który miał miejsce w biżuterii. To był większy ruch" - mówi Emily Stoehrer, kuratorka MFA ds. biżuterii, która zorganizowała wystawę. "Obrazy dały mi możliwość pokazania, jak te ozdoby wyglądały na noszone. Ważne jest, aby ludzie sami rozumieli te piękne przedmioty, ale również to, jak odnoszą się one do ciała".

Podobnie jak inni jubilerzy Revivalist, rzymski jubiler Fortunato Pio Castellani zgromadził swoją własną światowej klasy kolekcję starożytnej biżuterii w połowie XVIII wieku, i wykorzystywał je do nauki i doskonalenia starożytnych technik obróbki złota. Ale podczas gdy Castellani stał się znany z techniki i rzemiosła, co naprawdę wyróżniało je było ich świeże podejście do projektowania.

"Nie czuli się ograniczeni do skrupulatnego kopiowania oryginału," Mascetti i Bennett napisali w "Celebrating Jewellery". "Polegali zamiast tego na wyrafinowanej reinterpretacji wyglądu i uczucia antyku... tak, że klejnoty były teraz inwestowane z ufnością i żywością, która była całkowicie wyjątkowa".

Większość wystawionych prac została pod koniec XIX wieku podarowana przez miejscowych mecenasów muzeum. Bostończycy prawdopodobnie odkryli Castellani na własnej "wielkiej trasie" po Europie, rytuał, który stał się de rigueur dla bogatych Wiktorian.

Do tego czasu Włochy były pełne skarbów z chwalebnej przeszłości kraju, począwszy od Pompejusza w XVIII wieku, a skończywszy na wykopaliskach w Rzymie i Toskanii. Turysta mógł wtedy z łatwością kupić starożytne artefakty jako pamiątki. To nie przypadek, że Castellani założył sklep naprzeciwko Fontanny di Trevi, turystycznego centrum Rzymu.

"Absolutnie zaspokoili wielką widownię tournee", mówi Stoehrer. "Ale Castellanowie byli również zaangażowani w walkę o zjednoczenie Włoch, więc myślę, że istniała silna motywacja polityczna w kupowaniu i noszeniu ich biżuterii. W latach 60-tych XIX wieku przestali importować modną biżuterię z Paryża i zaczęli skupiać się całkowicie na biżuterii renesansowej".